ANGELOLOGIA Część 2.

Inne artykuły:

ANGELOLOGIA Część 2.

BÓG – Byt najdoskonalszy jako źródło dobra i życia.

I - najbliżej Boga znajdują się trzy pierwsze chóry – hierarchia najdoskonalsza, która w pierwszej kolejności otrzymuje Boże Światło.

Chór Serafinów:

Serafini posiadają największą moc i siłę sprawczą, pałają miłością, płona ogniem miłości napełniając żarem niżej postawione od siebie anioły.

Chór Cherubinów:

Cherubiny pełni wiedzy Bożej, którzy rozlewają mądrość na niższe byty.

Chór Tronów:

Trony przebywają przed tronem i majestatem Bożym. Stanowią podparcie dla Stwórcy. Według Pseudo-Dionizego charakteryzują się „nieporuszoną wrogością do wszystkiego, co marne i niskie, wykazują doskonalą niezależność do „wszelkiego zepsucia ziemską nieczystością oraz ponadświatowym dążeniem do wysokości”.

II - Drugą grupę hierarchii (drugą anielską „trójcę”) - Ich nazwy wskazują na „ich święte właściwości, dzięki którym naśladują one Boga i upodabniają się do Boga” - tworzą:

Panowania,

Panowania to duchy wolne od bojaźni niewolniczej, zawsze gotowe służyć Bogu i panować nad duchami niższymi, wydawać im polecenia i rozkazy. To duchy uczestniczące, „tak jak tylko mogą, w wiecznotrwałym i boskim Pryncypium wszelkiego panowania”.

Moce,

Moce, zwane inaczej mocarstwami, posiadają imię wskazujące na jakąś nieprzezwyciężoną i niezachwianą cnotę męstwa, na siłę. To potężne duchy „zapatrzone w Boską Moc pierworodną”, pomagające innym dzięki udzielanej im mocy w spełnianiu Bożych rozkazów.

Władze,

Władze – Potęgi - odzwierciedlają Boską władzę. Są swego rodzaju Bożymi „planistami” i „architektami”, określającymi optymalne sposoby spełniania Bożych rozkazów.

III - Trzecia grupa w hierarchii, najbardziej oddalona od Boga oraz najbardziej zbliżona do ludzi,

Zwierzchności,

Zwierzchności (inaczej Księstwa) — które kierują konkretnymi państwami i narodami, a także innymi aniołami,

Archaniołów,

Archanioły — spełniające najważniejsze ziemskie zadania oraz utrzymujące aniołów w ładzie, harmonii i jedności.

Aniołów,

aniołowie, którzy mają do spełnienia zwyczajne misje (właśnie w gronie tych aniołów — z małymi wyjątkami — umiejscowić należy opiekujących się konkretnymi osobami Aniołów Stróżów).

Wszystkie anielskie byty w powyższej hierarchii nazywamy jednak jednym mianem: aniołowie. Serafini czy Cherubini także są aniołami, bowiem każdy z nich może spełniać rolę anioła, czyli być Bożym posłańcem. Używając bardziej górnolotnego języka, Pseudo-Dionizy pisał, że „wszystkie moce niebiańskie otrzymują wspólne imię Aniołów, ponieważ one wszystkie, tak niższe, jak wyższe, posiadają jednakową zdolność upodabniania się do Boga i przyjmowania, bardziej lub mniej, promieniowania światła, które pochodzi od Boga”.[1]

Aniołowie wyżej umiejscowieni w hierarchii — doskonalsi i będący bliżej Boga — oświecają i przekazują wiedzę i „Boże światło” aniołom niższym w hierarchii, niejako pouczają tych, którzy znajdują się niżej od nich. Jest to swoista hierarchia oczyszczania i bycia oczyszczanym, doskonalenia innych i bycia doskonalonym.

„Doskonałość każdego, komu jest przyznana jakaś rola w hierarchii — pisał Pseudo-Dionizy Areopagita — polega na tym, by wznosić się, według należnej mu miary, do naśladowania Boga; i, co jeszcze bardziej jest rzeczą boską, stawać się, jak mówi Pismo, «współdziałającym z Bogiem», i promieniować, tak dalece, jak jest to możliwe, przejawiającym się w nim boskim działaniem”[2].

Tak, jak zwracamy się do Boga z wszelkimi prośbami naszymi, zwracajmy się także do aniołów z każdego poziomu ich hierarchii.

Człowiek w tak widzianej hierarchii bytów jest najmniej doskonałym z duchów, a najbardziej doskonałym z bytów cielesnych. Ale i wśród ludzi — z punktu widzenia katolika — wyróżnić można by było swoistą hierarchię: na jej szczycie staliby święci, poniżej błogosławieni, słudzy Boży, papież, jako namiestnik Chrystusa na ziemi, kapłani i świeccy.[3]

Tekst za” Henryk Bejda, Małgorzata Pabis; tytuł: „Cuda Anielskie”.[4]

Anna Stanclik

MENU

© 2017 Anna Beata Stanclik